Voor Karin maakte ik een meubeltje in 1: 24. Ik knutsel nooit in die schaal, en nu weet ik weer waarom niet: wat is dat klein allemaal!
Respect voor de fanavierentwintig!!
En zoals gewoonlijk sloeg de onzekerheid weer eens toe; "Is dit wel goed, het lijkt zo klein, is het geen 1:48", kortom, hoe hou je jezelf in die staat..... De tijd verstreek en niemand die er echt antwoord op kon geven. Ja, de ontvanger, maar daar had ik nu niets aan...!!!
Dit dus (beide fotos van Karin)
Dat viel wel aardig uit en daarvan wist ik zeker dat het de goede afmetingen had. Tezamen met popje leek het allemaal nog wel wat en kon ik met een verlicht hart en vol vertrouwen in POST.NL het geheel maandag nog in de brievenbus schuiven. Op de lijn is in!!
Tsja, en toen kreeg ik, net als de laatste 10 minuten in een spannende film, nog even een tegenslag(je) te verduren: pakje paste niet in de brievenbus!
GRRETVERRRRR!!
Scheurend, want al laat voor het werk, nog naar het postkantoor waar gelukkig een baliemevrouw zat met inlevingsvermogen en mij vliegensvlug hielp.
Dinsdagavond zat ik, gewapend met de envelop die mijn lieve SS al twee weken daarvoor (natuurlijk was ik die alweer kwijt maar die bleek tussen mijn knutselspullen te liggen) had verstuurd. Die was wel op tijd.
Vol verwachting klopte mijn hart, niet alleen voor de verzonden swap, maar zeker ook voor de envelop die ik open mocht maken.
Kitty bleek mijn SS en maakte een werkelijk PRACH-TIG gehaakt tafelkleed voor mij:
Zo fijntjes, en met een schitterend patroon erin.
Ik was er heel erg blij mee, en mijn vaste voornemen om niet meer mee te doen aan een swap werd weer even omgezet in een losse gedachte, want als je dan zo iets moois ontvangt.....!
En zo kwam alles dan toch weer goed,(pffffff) en rossen we nu weer richting
♪♪♫ RUDOLPH THE REDNOSED REINDEER
HAD
A VERY
SHINY NOSE
♪♪♫
