Natuurlijk zei ik ja want ik vind het erg leuk om te laten zien wat ik gemaakt heb.
(toch ga ik die cursus "nee, zeggen" nog eens overdoen.......... want.........)
Kijk, daar staat-ie, mijn poppenhuis uit 2006, in de Doopsgezinde kerk uit 1690
Een week lang werkte ik hard om de ontbrekende latjes, deurkrukken en verf aan te brengen ( ja, dat zijn toch de minder populaire dingen bij het maken van een pph) en daarna had ik nog een hele dag nodig om alles in te pakken.
En verder: C) de grotere meubels zaten in de dozen links op de foto en een aantal kasten, waaronder de boekenkast in de woonkamer, plakte ik gewoon af zodat die niet steeds ingericht hoefden te worden.
Tsja, en toen dit gevaarte eerst naar beneden, en daarna in de auto...........
Gelukkig dat mijn P. en ik zo op elkaar ingespeeld zijn, ha ha ha! Dit verliep allemaal in goed harmonie uiteindelijk, en de terugreis ging tien keer gemakkelijker dan de heenreis.
Twee lampjes, twee vloertegeltjes en een aantal dakpannen overleefden de reis niet, de reden waarom pph nu op mijn werktafel staat voor een servicebeurt. Nou ja, dan is dat ook maar weer eens gebeurd, evenals het goed uitstoffen van het geheel.
En verder: ik geef hier een aantal opmerkingen weer, gemaakt tijdens de tentoonstellingsdag, die heel gemakkelijk in de top 10 van poppenhuiscliche's kunnen worden opgenomen:
1* Wat klein allemaal!
2 Hier zou ik geen geduld voor hebben
3 Dit is voor grote mensen die vroeger niet genoeg gespeeld hebben
4 "Hoe lang heeft u hier nu over gedaan?"
5 "Heeft uw man u ECHT niet geholpen?ook niet bij het electra?"
(deze opmerking deed mijn feministische hart geen goed grrrrr)
Maar de meeste mensen waren oprecht enthousiast en kwamen niet uitgekeken op de details, heel erg leuk en vleiend voor mij!
Gelukkig heeft mijn man mij geholpen ja, en wel bij deze giga-verhuizing. Dank je wel!!
HET WAS ERG LEUK!!!!